Heb uzelf lief zoals uw naaste

5 juni 2018

- door Sylvia Buschgens

Vanochtend bracht ik de kinderen naar school en liep ik twee mede-moeders tegen het lijf. We kennen elkaar al wel. Met de een heb ik even in de ouderraad gezeten en de ander is moeder van een dikke vriend van mijn dochter, die vanmiddag gezellig hier de boel op stelten komt zetten. Met dochterlief natuurlijk. Hoe gaat het werd mij gevraagd.. Nou het gaat wel goed, zei ik. Het gaat wel weer.. Ik zat even in een dal. Waarop gretig gevraagd werd hoe ik daar dan weer uit was gekomen?
Tja.. hoe was ik er in gekomen? Begrijp me goed; dalen horen bij het leven. Ik heb ze liever niet als ik eerlijk ben en daarin ben ik niet de enige, maar ze horen erbij. Uitdaging is om in die momenten zo goed als je kan voor jezelf te zorgen.. en dat valt niet altijd mee. Een strenge innerlijke criticus die je alleen nog maar op je falen en tekortkomingen wijst is niet helpend! Compassie en een luisterend oor zijn dat wel.

Hoe makkelijk is het om een arm te slaan om je beste vriendin wanneer zij zich rot voelt. De woorden die ondersteunen en troosten komen als vanzelf in je op. Je neemt de tijd om haar verhalen te horen en haar te begrijpen. Misschien komen er oordelen in je op, ongevraagde adviezen, maar omdat je van haar houdt hou je je in. Je hoeft ook niet veel te zeggen, want je luisteren en je vriendelijke aanwezigheid is genoeg. Eenmaal gevoeld hebbende dat het oké is dat er verdriet, pijn, twijfel of wat dan ook is, kun je er op  vertrouwen dat je vriendin wel weer bij een innerlijk wijs stuk in haarzelf komt dat haar vertelt hoe nu verder. Natuurlijk kun je blijven meedenken en misschien ook je (gevraagde) advies geven, maar het belangrijkste heb je haar al gegeven; je belangstellende en niet oordelende aandacht. De rest kan zij zelf wel!
Maar hoe ga je met jezelf om wanneer het tegen zit? Wanneer je je echt klote voelt, slecht, stom, ongeliefd, waardeloos etc.…  Zoals ik boven schreef.. in een dal zit.
Ik heb de afgelopen jaren veel geleerd over mindfulness en compassie. Ik heb er over gesproken, gelezen, geschreven en trainingen gegeven. Mijn enthousiasme en interesse voor mindfulness is groot. Ik zie wat het doet en hoe belangrijk het element compassie hierin is.
Toch blijkt het ook als mindfulnesstrainer een hele uitdaging om mild te zijn en compassievol bij gevoelens van onmacht, onzekerheid en momenten van falen.
Wat jammer dat ons brein zo is ingericht dat het negatieve blijft hangen (zo werken onze hersenen vanuit overlevingsoogpunt) en dat het positieve het ene oor in gaat, even blijft hangen (bijvoorbeeld op je enthousiasme), en dan het andere oor weer uit gaat!?

Het is goed om je dit te realiseren, want het maakt duidelijk dat enige oplettendheid en moeite doen nodig is om je aandacht bewust te blijven richten op dat wat je energie geeft en voedt.
In het geval van omgaan met jezelf wanneer je in de problemen zit; dit is het moment om actief te kiezen en te oefenen om aardig te zijn voor jezelf! Je bent meer dan het probleem. Waarschijnlijk gaat er meer goed dan fout als je uitzoomt en nog eens goed kijkt? En zelfs wanneer dat niet zo is? Heb je dan een rotschop nodig of een arm om je heen, iemand die je bemoedigend toespreekt? En kun jij jezelf dit bieden?
Wat zou je een goede vriend(in) in nood bieden? Die rotschop?
Dus ja, hoe kwam ik weer uit m’n dal? De ontmoeting van vanochtend deed me goed. Twee vrouwen, zo’n beetje in hetzelfde schuitje als ik, die oprecht belangstellend waren en luisterden.
En daarvoor: het erkennen en aanvaarden van mijn last. Het maakte dat ik een vriendin belde. Mijn goede vriendin die mij al jaren kent. Een telefoongesprek van meer dan een uur had ik nodig en kreeg ik. Het voelde als een arm om me heen en het verwarmde mijn hart!
De komende drie dagen volg ik een (zelf)compassietraining. Voor mijzelf, omdat ik er nog veel meer van en in wil leren, maar ook voor anderen, omdat ik o.a. jou hier graag in wil trainen en coachen. 
Belangstelling? Laat het me weten en mail naar: sylvia@sp3.nl

Meer artikelen