Ermee leren leven

2 februari 2012

door Sandra van Scheijndel

Jaren geleden, in de tijd dat ik net als psycholoog werkte, las ik het boek “De man die zijn vrouw voor een hoed hield” van de beroemde neuroloog Oliver Sacks. In het boek vertelt hij over de meest intrigerende gevallen die hij heeft meegemaakt. Een verhaal wat mij sterk is bijgebleven ging als volgt: Sacks maakte als arts zijn ronde over de afdeling  en werd bij een jongeman geroepen die op de grond lag en weigerde om weer in bed te gaan. De verpleging haalde (volgens de patiënt) namelijk een gruwelijke grap met hem uit, ze hadden het been van een vreemde in zijn bed gelegd. Toen de patiënt probeerde dit been kwijt te raken en het uit bed duwde, viel hij er zelf achteraan. Het was zijn eigen been, maar hij herkende het niet meer als de zijne. Het verhaal fascineerde mij omdat ik me afvroeg hoe het was verder gegaan. Had de jongen ermee leren leven?


In mijn praktijk heb ik niet te maken met patiënten met zulke ernstige neurologische problemen, maar ik ontmoet wel vaak mensen die af willen van een slechte eigenschap, van negatieve gevoelens of van een lichamelijke ziekte. Soms moet ik dan denken aan de man die zijn been niet herkende. Hoe zal hij hebben leren accepteren? Ik probeer dan te leren: Zolang je vecht en jezelf verzet tegen dat ‘been’ (of je onzekerheid, of tegen je behoefte om te roken, of tegen het feit dat je fysiek niet meer kunt wat je 10 jaar geleden nog wel kon), blijf je erachter aan op de grond vallen. Het vechten kost ongelofelijk veel energie. Zodra je accepteert dat het er is en het er ook mag zijn, ontstaat er ruimte!

 

Meer artikelen

Reacties

Monique, 02 februari 2012 - Leuk voorbeeld! Ik heb dat boek ook jaren geleden gelezen, maar was dit verhaal helemaal vergeten.... tot ik jouw blog las.

Freek, 02 februari 2012 - Het boek ken ik niet, wel wat aanhoudende fantoompijn met mensen kan doen. Ze moeten eerst met de pijn in het been proberen te (over)leven en na amputie begint het hele proces van voren af aan. Als je daar eenmaal doorheen bent, kom je er sterk(er) uit!

Herbert, 02 februari 2012 - Ik blijf accepteren een moeilijk woord vinden. Daarom is het zeker ook een werkwoord.

Wim, 03 februari 2012 - Hai San,
Ik ben wel benieuwd wat voor been dat was en wat er aan vast zat; maar dat ben ik dan weer. Wat me ook boeit is waar de grens ligt tussen vechten tegen en werken aan. Het zal wel aan de omvang van de inspanning liggen. Fijne blogpost weer! Weer een maand wachten nu? Drag!