Home » Blog » Blog: Gamen is slecht! Of juist niet?

Blog: Gamen is slecht! Of juist niet?

3 februari 2016

door Sandra van Scheijndel

Het was net na de Kerstvakantie toen ik, tijdens het boodschappen doen, twee dames hoorde praten over gamen. De eerste klaagde dat haar zoon de hele vakantie, de hele dag, alleen maar wilde gamen. Hij had geen huiswerk, en hij vond niets fijner dan alleen maar gamen. En zij had bedacht: de strijd aangaan, dat werkt toch niet, dus laat hem maar lekker zijn gang gaan. Maar ze kon er helemaal niet tegen, en hoorde zichzelf roepen, zoals haar moeder vroeger: “Ga maar gewoon eens een uurtje buiten spelen!”
De tweede dame begon uitgebreid haar mening te ventileren. Games zijn hartstikke slecht voor kinderen! Al die agressie, met wapens en oorlog voeren! Het is ook superverslavend! En de sociale ontwikkeling loopt ook helemaal in de soep door die games!! Haar boodschap aan de eerste dame was: zorg ervoor dat je kind acuut stopt met die games, want anders wordt het nooit meer wat!
Ik vond het wat stellig allemaal, maar het stemde me wel tot nadenken.

Toen vorige week in een sessie een vader over zijn zoontje van 4 begon die elke 5 minuten een nieuwe game op de iPad wilde zetten, dacht ik dat het tijd werd voor een blog. Wat vind ik eigenlijk van games? En wat vind ‘de psychologie’ ervan?

Uit allerlei onderzoek blijkt dat gamen inderdaad heel verslavend kan zijn, en zoals alle andere verslavingen dan allerlei negatieve effecten heeft. Denk bijvoorbeeld aan geweld en depressie en sociaal isolement.

Maar wat veel mensen niet weten is dat er ook opmerkelijke positieve effecten gemeten zijn van gamen, bijvoorbeeld:

(Mocht je meer willen weten van deze onderzoeken, ik vond een uitgebreide folder van Kennisnet over de effecten van games.) 

In mijn praktijk hoor ik ook regelmatig voorbeelden van positief gebruik van games. Een overspannen cliënt ging ’s avonds voor het slapen even gamen om niet zo over zijn werk te piekeren als hij eenmaal in bed lag. Een cliënte had via het gamen contact met haar vriend in het buitenland, hij was niet zo’n prater maar ze gingen in een online game wel samen als ridders op avontuur. Mooie manier om toch op afstand samen bezig te kunnen zijn!

Ik moet eerlijk bekennen, ik ben zelf niet vies van even gamen af en toe. In mijn studententijd heb ik uren Blockout (een soort 3D Tetris) gespeeld. Elke keer weer het record proberen te verbeteren, en daarna zou ik dan wel weer verder gaan met mijn scriptie… Dat die scriptie er ooit nog gekomen is, is een klein wonder te noemen. Later ging ik met een kettingzaag zombies en monsters te lijf, als ik gestresst uit mijn werk kwam. Heerlijk. En daarna kon ik dan gewoon weer thuis gezellig doen.
De laatste tijd beperkt het gamen zich bij mij tot 3-op-een-rij-spelletjes-met-snoepjes, en dan alleen als ik geen zin heb om te breien of te lezen (en dat komt niet zo heel vaak voor). Maar als mijn hoofd te vol is om me te concentreren op iets anders, dan vind ik het wel even lekker.

Mijn conclusie is: het is met gamen precies als met allerlei andere dingen die verslavend of schadelijk kunnen zijn. Geniet, maar game met mate! ;-)

Ik ben heel benieuwd naar andere ervaringen met gamen. Misschien heb je een tip? En ook als je er vragen over hebt, ik hoor het graag! Gebruik het formulier hieronder of stuur een mailtje
 

Meer artikelen

Reacties

W. Drost, 03 februari 2016 - Lang verwacht, stil verzwegen. Nooit gedacht, toch gekregen! Eindelijk weer een blog. En nog wel over gamen. Heerlijk om je af te kunnen zetten tegen die hersenloze jongeren die nog net niet zeverend dagenlang naar beeldschermen kunnen kijken waar nullen en enen elkaar de digitale hersenen inslaan. Of waar je wordt beloond voor het op een zo banaal mogelijke manier een auto te stelen om deze aan puin te rijden. Vaardigheden die je vooruit helpen en uit te laten bloeien tot de bloem der natie. Gelukkig heb ik zelf nooit de zegeningen van thuiswerken beproefd door Half-Life uit te spelen en de webversie van Wolvenstein te proberen. Of klinkt dit als een bekentenis.
Ik vraag me af of de gameobsessie anders werkt dan mijn voorkeur om toen ik jong was, in plaats van me sociaal en fysiek te meten met maatjes in de buitenlucht, lekker weg te kruipen in een Winnetou en Old Shatterhand, Witte Veder en - eerlijk is eerlijk - menig Suske en Wiske. Welbeschouwd is Kuifje in donker Afrika minstens zo schadelijk als een potje GTA?
Toch?
Of zit ik op een ander level en heb ik met deze reactie mijn laatste leven verspeeld?
Wim

Sylvia, 05 februari 2016 - Leuke blog Sandra! Actueel thema ook. Ik herken me vooral in het gesprekje van de dames over het gamen van hun kinderen aan het begin van je verhaal. Ik stuiter zelf nog al eens heen en weer tussen alles willen verbieden van spelletjes online voor mijn dochters van 4 en 8 of de houding van 'ach laat maar gaan'.
Je eindconclusie is uiteindelijk ook de mijne; geniet maar speel met mate. En voor de ouders onder ons ligt er de schone en weinig gewaardeerde taak (door de kinderen dan) om in dit spelen gezonde grenzen te trekken.

Mirjam de Nijs, 18 februari 2016 - Hoi Sandra, wat een leuke blog. Ik moest vooral even grinniken toen je zelf een boekje open deed over het gamen. Ik heb zelf ook altijd gegamed tussen mijn scriptie door, Farmville wel te verstaan. En dit deed ik als een soort beloning/pauze en voor mij werkte dit enorm goed.

Conclusie is zeker dat voor ouders er een taak ligt om goede afspraken te maken en te voorkomen dat het een verslaving wordt. Maar af en toe een spelletje om je te ontspannen en je hoofd leeg te maken moet kunnen toch?

Sandra van Scheijndel, 08 maart 2016 - @ Wim: Je reactie klinkt een beetje als de raadselachtige aanwijzingen in een puzzel-game... ;-)

@ Sylvia: Dank je! Ben benieuwd hoe jij dat met jouw meiden aanpakt en welke regels jullie hebben afgesproken?

@ Mirjam: Helemaal mee eens! En leuk om te horen dat ik niet de enige ben die games voor mezelf toepast als beloning / pauze. Kan zo lekker zijn! ;-)